De Zuid-Nederlandse 16de-eeuwse Oude Meester Jacob Jordaens, één van de kunstschilders van de Antwerpse School, is vooral gekend om zijn Vlaamse barokschilderkunst.
Wie Jacob Jordaens zegt, zal haast altijd in één adem de twee andere belangrijkste Zuid-Nederlandse 17de-eeuwse historieschilders Peter Paul Rubens en Antoon Van Dyck opnoemen. Old Master Rubens en Jordaens zullen dezelfde leermeester, de befaamde Adam Van Noort, delen. Oud meester Van Noort zal ook Sebastiaen Vranx en Hendrick van Balen voorzien van een opleiding. De Old Master Jacob Jordaens zal maar één leermeester kennen en in tegenstelling tot Van Dyck en Rubens zal hij nooit de titel hofschilder dragen, maar vooral schilderen in opdracht van welgestelde burgers en geestelijken. De stijl van de antieke schilderijen van de Oude Meester is sterk onderhevig aan invloeden en kunnen we opdelen in drie fases, waarbij de eerste periode duidelijk heel wat stilistische kenmerken van Rubens bevat. Omstreeks 1628 focust de Old Master vooral op genrestukken en wordt het coloriet van de Old Master donkerder, terwijl hij zijn figuren minder precies uittekent.
Hoewel Jacob Jordaens na de dood van Rubens en Van Dyck als de belangrijkste 17de-eeuwse Vlaamse schilder wordt gezien, verliest zijn werk vanaf dat moment duidelijk zijn glans: samen met het verdwijnen van de twee andere grote Meesters neemt ook de kwaliteit van de antieke schilderijen van de Oude Meester af. De laatste werken in zijn oeuvre behelzen een eentonig coloriet van aardekleuren, minder monumentale figuren en overbevolkte drukke composities. Sinds de 19e eeuw wordt Jacob Jordaens gezien als het toonbeeld van de Vlaamse volksschilder die met zijn genrestukken een belangrijke rol speelt in de totstandkoming van de Belgische identiteit.
