Herman Richir, ook wel Hamner genoemd, was een 19de-eeuwse kunstschilder van de Belgische school.
Omtrent 1866 werd Herman Richir geboren in het Brusselse Elsene. Richir volgde lessen aan de Academie te Sint-Joost-ten-Node. Op 18-jarige leeftijd verkreeg hij teken- en schilderlessen aan de Brusselse academie. Herman Richir nam in 1886 deel aan de prix de Rome voor de schilderkunst en won de tweede plaats. Hij was vooral werkzaam in het Brusselse Schaarbeek en produceerde vooral portretten van vrouwen volledig of ¾ in een academische stijl met een rijk kleurenpalet. Ook naakte portretten van vrouwen in een atelier en vrouwen in elegante en Aziatisch geïnspireerde kledij en accessoires misten niet in zijn oeuvre. Hij vervaardigde werken voor de koninklijk familie en andere belangrijke figuren: onder meer een portret van de Belgische koningin Elisabeth in 1930, portretten van Albert I. Vanaf 1887 zou hij zijn werken exposeren in de tentoonstellingen voor Schone Kunsten en in de Parijse Salons, echter ook tentoonstellingen buiten Frankrijk en België waardoor hij internationaal bekendheid zou vergaren. Tijdens zijn leven werd Herman Richir erg geliefd binnen de artistieke wereld, zo schreef de befaamde Franse criticus Edmond Picard dat hij ‘un bon peintre’ was. Rond de eeuwwisseling werd Richir tewerkgesteld als leraar aan de Academie voor Schone Kunsten te Brussel waar hij zich vooral richtte op tekenen en schilderen naar de natuur. Een van zijn bekendste werken met een wonderbaarlijke artistieke kwaliteit is ongetwijfeld zijn ‘La Rose d’Ispahan’ uit 1925. Zijn 19de- en 20ste-eeuwse schilderijen zijn vandaag onder meer te bezichtigen in het Koninklijk museum voor Schone Kunsten te Brussel.
