De Belgische schilder Eugène Laermans volgde tekenlessen aan de Academie van Molenbeek. Later schreef hij zich in aan de Academie van Brussel.
Kunstenaar Eugène Laermans had het moeilijk met gevoelens van isolement, nadat hij als gevolge van een hersenvliesontsteking doof en nagenoeg stom werd. Hij stortte zich op lezen en tekenen, waarbij hij in zijn innerlijke wereld kon vertoeven. Als jonge schilder bewonderde hij de symbolistische schilderkunst van Félicien Rops. Ook de literaire werken van Baudelaire oefenden een invloed op hem uit. Na deze korte decadente periode schakelde Eugène Laermans over naar meer sociaal geëngageerde thema’s die aansloten bij een expressionistische stijl. Daar oogstte Laermans succes mee op de eerste expositie van de kunstenaarsvereniging La Libre Esthétique. Ook in het buitenland werd hij opgemerkt. In 1899 wijdde het Maison d’Art een overzichtstentoonstelling aan zijn werk. Eugène Laermans werd ook lid van de Brusselse groepering La Patte de Dindon en de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten. Met zijn ruwe kleurvlakken met brede strepen ontwikkelde zijn stijl richting die van het expressionisme. Inhoudelijk kan men zijn schilderijen zien als een aanklacht tegen de levensomstandigheden van lagere klassen. De figuren in zijn werken zijn meestal zwijgende, geïsoleerde mensen die gebogen lopen en vanop de rug worden gezien. Toen Eugène Laermans de leeftijd van vijvenveertig bereikt had, begon ook zijn zicht achteruit te gaan. Omwille van deze reden was hij genoodzaakt te stoppen met schilderen. In 1925 werd kunstschilder Laermans bejubeld in een afscheidstentoonstelling in de Galerie Georges Giroux. Twee jaar later kreeg hij de titel van baron en werd hij gehuldigd door koning Albert l.
