De schilder Balthasar Paul Ommeganck was als schilder een belangrijk exponent van de neoclassicistische stroming. Hij was gespecialiseerd in het vervaardigen van taferelen van vee.
In 1767 werd Balthasar Paul Ommeganck ingeschreven in het Antwerpse Sint-Lucasgilde. Daar leerde hij de kneepjes van het schildersvak van de toen zeer toonaangevende dierenschilder Hendrik Jozef Antonissen. In het atelier sloot hij een goede vriendschap met landschapsschilder Simon Denis, die er ook leerling was. Balthasar Paul Ommeganck bekleedde ook een aantal belangrijke bestuursfuncties in de Antwerpse Konstmaetschappije. Deze vereniging bestond uit lokale befaamde meesters als Pieter Faes, Mathias van Bree en Hendrik Myin. Samen organiseerde de groep een aantal tentoonstellingen waar de schilder met zijn topografische dieren schilderijen steevast furore onder de toeschouwers veroorzaakte. Als gevolg van de Franse overheersing richtte Balthasar Paul Ommeganck de Antwerpse Ecole spéciale de peinture, sculpture et d’architecture op die later de Academie voor Schone Kunsten genoemd zou worden. Ondanks de politieke onrust bleef hij een trouw deelnemer aan de schaarse kunstsalons die in Brussel en Antwerpen in die tijd ingericht werden. In zijn oeuvre komt vooral de vernieuwing van het genre van de landschapskunst sterk naar voren; hij brak namelijk met de gewoonte om dieren in een italianiserend fantasielandschap op te stellen en koos resoluut voor de neoklassieke traditie. Hij had dan ook een voorkeur voor repoussoir landschappen waarin het frisse licht van natuurfenomenen vaak de hoofdrol speelden. Balthasar Paul Ommegancks schilderijen kenden een enorm grote bijval. Zijn schilderijen preekten dan ook in belangrijke verzamelingen van verschillende keizers en stadhouders. Ook inspireerde Ommeganck met zijn unieke stukken navolgers als Julien Joseph Ducorron en Jean-Baptiste De Jonghe.
