Alois de Laet

Alois de Laet kende geen artistieke opleiding waardoor hij een autodidacte kunstenaar was. Sinds jonge man schilderde hij landschappen met een eerder droefgeestige sfeer. Vaak werden figuren in deze landschappen geschilderd die ook melancholisch leken. Vanaf de Eerste Wereldoorlog veranderde het oeuvre van Alois de Laet, dit gebeurde dikwijls met kunstenaars die doorheen de twee wereldoorlogen gingen. De kunstwerken van de Laet werden meer helder geschilderd. Dit is ook de periode waarin kunsthistorici Alois de Laet situeren binnen het Belgische luminisme. Desgelijks was dit de tijd dat hij immigreerde naar Engeland. Daarenboven was de Laet medeoprichter van ‘La groupe/ Cercle de Vie et Lumière’ dat uiteraard het luminisme, maar ook het impressionisme vertegenwoordigde. Andere oprichters van de groep waren onder andere Adrien-Joseph Heymans, een landschap- en marineschilder, Emile Claus, één van de bekendste luministische Belgische schilders, en George Morren, een impressionistische schilder die overigens werkte in de art nouveau stijl. Het doel van de groep was om lichtgevende schilderkunst te creëren en jaarlijkse tentoonstellingen te regelen. Hij werd vermoedelijk lid door zijn ontmoeting met Emile Claus wie hij ontmoette in Wimbledon (Verenigd Koninkrijk), het is mogelijk dat hij zijn schilderijen in de luministische stijl veranderde door de invloed van Claus. Daarmede was Alois de Laet lid van ‘Eenigen’, een andere kunstenaarsgroep in België die het luminisme vertegenwoordigde. Alois de Laet was niet enkel een schilder, de kunstenaar had immers een interesse in muziek vanwege zijn buurman Lodewijk Mortelmans. De Laet speelde de piano naast het schilderen, hiervoor kreeg hij wel lessen door Peter Benoit. Het is omtrent 1900 dat Alois de Laet contacten legde met andere Belgische kunstenaars tijdens een tentoonstelling te Antwerpen. Uiteindelijk stierf de kunstenaar in zijn geboortestad op 83- jarige leeftijd. Het repertoire van Alois de Laet is grotendeels te zien in Antwerpse musea.