De Belgische schilder Léon Spilliaert studeerde aan de Kunstacademie van Brugge als leerling bij Pieter Raoux. Toch wordt hij veeleer beschouwd als een autodidact; Spilliaert verliet de academie al in 1900 en richtte zich daarna al snel naar een meer eigenzinnige stijl.
Toen Leon Spilliaert in datzelfde jaar met zijn vader de Wereldtentoonstelling te Parijs bezocht, ontdekte hij de toenmalige hedendaagse kunst van Jan Toorop, Gustav Klimt en Walter Crane. De schilder bleef jaren onopgemerkt, tot Spilliaert in contact gebracht werd met kunstkenner Edmond Deman. Via Deman maakte de jonge Léon Spilliaert kennis met het Brusselse kunstenaarsmilieu. Figuren als Emile Verhaeren en Maeterlinck waren toonaangevend in zijn verdere carrière. Hij exposeerde in Brussel naast de schilderijen van James Ensor, Georges Lemmen, Fernand Khnopff en Théo van Rysselberghe. Uiteindelijk verhuisde de schilder naar Parijs, waar Spilliaert op zoek ging naar een uitgever of drukker van kunstboeken. Het was de spilfiguur Saint-Cloud Verhaeren die hem toen introduceerde in het florerende Parijse kunstmilieu. In deze periode richtte hij zich volledig tot de symbolistische stroming, waarin introspectie en mysterie centraal stonden. In 1904 verliet Léon Spilliaert Parijs en keerde hij terug naar zijn ouderlijk huis in Oostende. Hij bleef bijzonder actief en nam deel aan groepstentoonstellingen georganiseerd door Le Centre d’Art, met schilderijen van Van Gogh en Odilon Redon. Zijn bekendste schilderijen zijn waarschijnlijk zijn reeks van ongeveer twintig zelfportretten. De schilder beeldt zichzelf uit op borsthoogte, als een burgerman in een donker pak. Zijn wanhopige, holle aanblik springt het meest in het oog en doet denken aan De Schreeuw van Edvard Munch. Daarnaast schiderde hij ook nog symbolistische marinetaferelen.
